Niet doorslaan. Ik kan me niet voorstellen dat er iemand geniet van persoonlijk leed. Het is gewone nieuwsgierigheid.
Het idee achter nieuwsgierig zijn naar de ellende van een ander begrijp ik niet en zal ik ook nooit begrijpen, maar ik heb het vanavond nog weer gezien. Lekker gapen naar de schade en de pijn van anderen.
Mijn huis stond 2 jaar geleden in de fik. Stonden toen ook de nodige mensen te kijken en veel zelfbenoemde journalisten. Op zo'n moment interesseert het je niet, je hebt een totale black out op zo'n moment. Ik lag op dat moment een dutje te doen op de bank en rook een vreemde geur. Eerst niks van aangetrokken en toen het erger werd op onderzoek uitgegaan. Hoofd uit het raam en niks te ruiken, toen de trap op en toen stond ik opeens in een soort zwart gordijn. Zo dik was de rook.
Op zo'n moment slaat er een knop bij je om, de adrenaline giert door je lijf. Eerst nog een kleine poederblusser gepakt en dan niet de verzegeling verbroken krijgen omdat je niet helder kan denken. Dan geef je de moed op en snel 112 bellen. Op dat moment keerde er een soort rust in mij: de hulpdiensten waren onderweg, ga zelf niet kloten en laat het over aan de professional. Meer kan je niet doen, behalve afwachten. Bij de voordeur nog de stroom uitgeschakeld in de meterkast, alsmede ook de gaskraan (werd ik alter op geattendeerd en gecomplimenteerd, was het al vergeten). Dan sta je buiten: o, de trouwfoto's van mijn ouders, alle foto's van de vakanties van de afgelopen tig jaar, mijn computer, koffer met cd's, et cetera. Dan heb je geen behoefte om de held te spelen en je leven te riskeren. Afwachten, dat is alles wat je kan doen.
Binnen een mum van de tijd was de politie ter plaatse, gelijk gezegd dat de woning ontruimd is en geen huisdieren aanwezig. Dan zit hun taak erop. Paar minuten later was de brandweer er, en de brand was snel geblust. Na wat opstartproblemen is het huis geventileerd en hun taak zat er ook op. Over de ellende daarna zal ik je de details onthouden, doet niet ter zake in dit onderwerp.
Mijn ervaring:
Je wordt aan je lot overgelaten, je staat daar buiten op je blote voeten, buren niet thuis en je wilt niet kijken. Je hebt behoefte aan steun of afzondering, maar die is er niet.
Pas enkele dagen later kon ik (en mijn moeder) een klein gedeelte plaatsen wat er gebeurd was. Tijdsbesef was er niet meer, veel zwarte gaten van wat we gedaan hadden. Hoorde achteraf van een brandweerman dat ik goed had gehandeld door alle ramen en deuren te sluiten. Kon het zelf niet meer herinneren.
Het moraal van het verhaal is dat het je op zo'n moment niet interesseert wie er staan te kijken, wie er foto's maken, wie je huis binnengaat, enzovoorts. Als de brand maar meester wordt gemaakt.
Achteraf zag ik foto's op een website staan, contact opgenomen met de fotograaf en de hele serie foto's ontvangen in groot formaat. Dat gaf toch een soort steun om de puzzel van het zwarte gat op te vullen. Zag een hoogwerker op de foto's, niets van meegekregen, stond naast het huis. Rookpluimen uit het dak, ook niets van meegekregen.
Een 112 website maakte het zo bont om óók mijn huisnummer te vermelden. Niet zo handig omdat alle ramen en deuren open staan om te ventileren terwijl het huis onbewoonbaar is verklaard. Nog veel gezeik mee gehad, had de webmaster gebeld, kreeg zijn vrouw aan de lijn, meneer was niet thuis. Later teruggebeld en een scheldkanonnade gekregen dat ik ZIJN privacy schendt en dat hij me weet te vinden en meer bedreigingen. Ging zo heel de nacht door totdat ik met aangifte dreigde. Dat kan je echt niet hebben op zo'n moment. Is tevens gelijk een tip voor webmasters van dergelijke websites die ook op dit forum zitten.
Een half jaar later stond de zolder van de achterburen in de fik. Rookpluimen en even later de alarmering op mijn pager. De bewoners stonden zelf hopeloos te prutsen in de rook en heb hen proberen duidelijk te maken dat dit geen zin heeft. De politie die later arriveerde probeerde dit ook duidelijk te maken. Toen de politie de bewoners aan het sommeren waren de woning te verlaten, heb ik bij alle huizen aangebeld om hun fout geparkeerde auto elders neer te zetten. Omdat de doorgang van de straat te smal was voor de brandweervoertuigen. De politie was mij daar dankbaar voor.
Niet veel later weer een melding van een woningbrand veroorzaakt door kortsluiting. De bewoner liep als een kip zonder kop in paniek buiten heen en weer te rennen. Heb hem tot zinnen gebracht, verteld dat de hulpdiensten onderweg waren en niet veel later bleek (na vragen) dat hij zijn kind was vergeten die nog lag te slapen... Gelukkig is alles goed gekomen.
Ongeveer 6 jaar geleden een zeer grote brand in een sportcomplex. De ramptoeristen (ik ben er min of meer zelf ook een, maar ik veroorzaak geen hinder, werk alleen maar mee) parkeerden hun auto's driftig op het bijbehorende parkeerterrein. Toen in alle hectiek samen met een politieagent (die als enige hulpverlener ter plaatse was op dat moment) het verkeer wezen regelen, het parkeerterrein had namelijk meerdere ingangen. Tientallen bestuurders trachtten hun voertuig dicht bij de plek des onheils te parkeren op het desbetreffende parkeerterrein. Ben later nog gecomplimenteerd voor de medewerking.
Ik denk zelf persoonlijk dat bezitters van een pager interesse in de hulpdiensten hebben en hun belangeloze professionele inzet enorm waarderen en respecteren. Het merendeel van de bezitters van een pager loopt hen dan ook niet voor de voeten.
Hoe je het wendt of keert, mensen hebben altijd de behoefte om andere mensen in nood (zeker na zo'n ervaring die ik heb meegemaakt) te helpen of te ondersteunen, vóórdat de hulpdiensten zijn gearriveerd. Dat is gewoon instinctief. Je ziet het bij mensen en dieren.
